Armstrong: 'Pantani had de panache die ik niet had'

Tien jaar geleden nam de wielerwereld afscheid van Marco Pantani. In een open brief haalt Lance Armstrong, een van de grote rivalen van de gevallen Italiaanse wielerheld, herinneringen op. "Het was een voorrecht om tegen zo'n grote persoonlijkheid te strijden."

Armstrong vertelt over zijn eerste kennismaking met Pantani, in de Ronde van Mexico in 1994. "Om eerlijk te zijn heb ik hem niet veel gezien tijdens de wedstrijd", schrijft Armstrong. "Hij was een beloftevolle klimmer, maar liet geen al te diepe indruk op me na."

Dat veranderde toen Pantani enkele maanden later tweede werd in de Ronde van Italië en zeker toen hij in 1998 de Giro én de Tour won. Armstrong omschrijft Pantani als een "explosieve renner", maar ook "een ondoordringbaar enigma, met een sterk karakter en heel veel charisma".

"Maar hij was geen ster. Hij had meer het aura van een rockster. Als ik de timmerman was, dan was hij de artiest. Hij had de panache, alle panache die een kleine klimmer kon hebben. En ik, als ik eerlijk ben, ik had dat niet."

Armstrong en Pantani waren niet de beste vrienden, schrijft de Amerikaan met spijt in zijn woorden. "Maar ik heb altijd gevonden dat het wielrennen een betere sport was met Marco erbij. In andere omstandigheden hadden we het misschien wel goed met elkaar kunnen vinden en zelfs vrienden kunnen zijn."

Berucht is de etappe met aankomst op de Mont Ventoux in de Tour van 2000. Armstrong liet Pantani winnen, met een verbaal steekspel in de media als gevolg. "Wat er die dag gebeurd is, heeft de dingen geen goed gedaan en het zou nooit meer goed komen."

Armstrong geeft doping niet de schuld van Pantani's dood. "Voor mij was hij een geweldige persoonlijkheid, met zijn gebreken - net zoals ik. Doping heeft van hem tot op zekere hoogte gemaakt wie hij was, maar dat hadden we in die tijd allemaal kunnen zeggen."

"De roem en de snelheid waarmee hij leefde, dat is zijn dood geworden. Hij kon het allemaal niet aan. Roem is vluchtig en het leven na het wielrennen is helemaal anders. Pantani ging van een god in Italië naar iemand die zoveel had verloren."

"Je moet voorbereid zijn voor de dag waarop je als een gewone kerel over straat loopt en niet langer als een ster. En daar was Pantani niet klaar voor."

Armstrong eindigt met zijn bewondering voor de sportieve prestaties van Pantani. "Zijn dood is een groot verlies voor het wielrennen en je moet zijn successen in hun context bekijken. Hij streed met dezelfde wapens als iedereen en won. En daar kun je alleen maar veel bewondering voor hebben. Hij was een sterke persoonlijkheid en het was mijn voorrecht om tegen hem te kunnen strijden."

Armstrong gaat in zijn open brief ook even de introspectieve toer op. "Als ik kon teruggaan in de tijd, zou ik een heleboel relaties anders aanpakken en dat geldt ook voor mijn relatie met Pantani. Mijn grootste fout was dat ik niet alleen op de fiets competitief was."

"Zodra je van je fiets stapt, zijn we allemaal mensen en iedereen verdient het om met respect behandeld te worden. Ik heb die knop nooit omgedraaid. Die "killer"-mentaliteit werkt op de fiets, maar niet tijdens een koffie of op een persconferentie. Dat is mijn fout geweest."


Misschien ook interessant: