Delio Rodriguez (Pontevedra, 19-4-1916) en zijn twee jongere broers Emilio en Manolo hebben hun stempel gedrukt op het Spaanse wielrennen in de veertiger en vijftiger jaren. Delio was een uitstekend sprinter die bijna alleen actief was in nationale wedstrijden. Hij won 137 wedstrijden bij de professionals waaronder de Ronden van Alava (2x), Mallor-ca, Cantabrië, Galicië en Madrid-Salamanca-Madrid. Hij boekt hierin ook stapels ritzeges.



In de eendagswedstrijden was hij onder andere succesvol in de G.P. Vizcaya (3x), Madrid-Valencia (3x), de G.P. Victoria en de G.P. Ei-bar. Ook wint hij de klimkoers Subida al Naranco.



Zijn grootste successen behaalde hij in de Vuelta. Als na de burgeroorlog in Spanje door de krant ‘Dario Ya’ in 1941 weer een Ronde van Spanje wordt georganiseerd, is Delio van de partij voor Real-club sportiv Espagnol. Ze moeten het opnemen tegen het wielerteam van Barcelona. Verder zijn er nog vier Zwitsers van de partij. Delio wint het record aantal van 12 ritten, waaronder de 53 kilometer lange tijdrit tussen Gijon en Oviedo. Dit record houdt stand tot in 1976 Freddy Maertens met dertien ritten beter doet. Hij rijdt twee dagen in de witte leiderstrui en in het eindklassement is hij vierde, ver verwijderd van de klimmers die het podium bezetten.



In 1942 staan ook een paar Franse en Italiaanse vedetten aan de start. René Vietto gelooft zijn oren en ogen niet als generaal Uzqui-ano het startschot geeft in Madrid met een luid: ‘Viva Franco, Viva Espana’, wat door het me-rendeel van de Spaanse renners in koor her-haald wordt. Rodriguez wint acht ritten. Weer wint hij een tijdrit en in de etappe naar Murcia wint hij van de Italiaan Camellini in een sprint met twee.


Door de oorlog duurt het tot 1945 voor er weer een Ronde van Spanje georganiseerd kon worden. Alle Spaanse toppers en acht Portugezen nemen de start. In de tweede rit naar Caceres ontsnapt hij met Rebolo, Olmos, Montes en Bailon. Op de col de Bejar kan alleen Bailon hem nog bijbenen, maar op dertig kilometer van de finish moet die ook lossen. Rodriguez wint de rit. Hij heeft maarliefst dertig minuten voorsprong op het wandelende peloton. Uiteraard pakt hij ook de rode leiderstrui. De volgende dag verliest hij een groot gedeelte van zijn voorsprong in een bergetappe aan Juan Gimeno, die daags daarop ook de tijdrit wint. Maar de volgende dag komt Rodriguez met een ‘truc speciale’. In de rit naar Sevilla ontsnapt hij met Vicente Miro en rijdt bijna achttien minuten weg van het peloton. Miro mag de rit winnen. In de bergen kunnen ze hem bij lange niet inhalen. Delio Rodriguez wint de Vuelta met een half uur voorsprong op Julian Berrendero. In totaal wint hij zes etappes en ook n!
og de paarse trui van het puntenklassement dat voor het eerst werd georganiseerd.



In 1946 staan alle Spaanse toppers, een paar Zwitsers, Portugezen en Nederlanders aan de start. Rodriguez wint zes massasprints, draagt een dag de leiderstrui, deze keer een witte met een rode band en wordt vijfde in het eindklassement.



Een sterke Belgische equipe, wat Italianen en Nederlanders aan het vertrek in de editie van 1947. Delio wint de eerste rit Madrid – Albacete en draagt de witte leiderstrui elf dagen. De derde rit is een nachtmerrie. Door de slechte weersomstandigheden moeten de renners kilometerslang lopen, als een veldrijder met de fiets op de rug. Hij is weer onweerstaanbaar als spurter en wint acht etappes. Hij brengt daarmee zijn totaal op een recordaantal van veertig! In het eindklassement is hij derde, zijn broer Emilio is vierde.



Hij blijft fietsen tot en met 1950, maar komt niet meer aan de start van de Vuelta a Espana.



Delio Rodriguez is op 14 januari 1994 overleden.


Hans Goossens