Andrea Tafi werd al heel vroeg door het wielrennen gefascineerd, toen hij zijn held Francesco Moser zijn derde Paris-Roubaix op rij zag winnen in 1980. Van dan af vocht hij om prof te worden en om ook zo'n wedstrijd als Moser te winne, als een echte Italiaanse kampioen. Hij worstelde zich door de juniorenrankings bij de ploeg Magni-Flex amateur, maar toen hij in 1988 een etappe wist te winnen in de baby Giro in 1988 werd hij prof bij Eurocar. In dat jaar en ook in 1990 bij Selle Italia had hij goede seizoenen, maar in 1991 verloor hij door allerlei blessureleed zijn profcontract. Hij zat zonder job in 1992 maar bleef heel hard trainen en aan het eind van het seizoen won hij de Giro del Lazio, en carreta bood hem een kans om samen met Chiappucci, Roche, Abdujaparov te rijden. Maar hij spendeerde daar twee jaar aan het helpen van ploegmaats zonder één overwinning voor hemzelf. En in 1994 zag het ernaar uit dat zijn carrière over was, ook al door het feit omdat hij geen profcontract meer had.

Maar dan kwam Fabrizio Fabbri, die Tafi kende van toen hij jonger was en hij wilde hem een nieuwe start geven bij het grote Mapei Team. Hij zou daar de volgende negen jaar blijven en dat was de beste ploeg van de wereld. Hij stopte bij Mapei enkel en alleen omdat zijn sponsor ermee ophield. Hij was een enorm werkpaard bij Mapei, maar kon ook zelf enkele overwinningen behalen. Bij deze ploeg werd Tafi een echte Italiaanse held, eerst door de klassieker de Ronde van Lombardije te winnen in 1996 en hij werd zesde op het WK toen hij voor het eerst voor de Squadra Azzurra reed. In 1997 won hij de Rocester Classic en hij finishte derde in de wereldbeker. Dit gebeurde allemaal in het jaar dat hij Italiaans kampioen was geworden in Bergamo. Het jaar nadien won hij dan eindelijk Paris-Roubaix, en hij deed dat net als Francesco Moser als een echte Italiaanse Kampioen. In 2000 won hij ook Paris-Tour en in 2002 de Ronde van Vlaanderen.
Andy Sullivan